List uzależnionej Oli

Drogi Danielu,

Chciałabym Ci podziękować, za to co robisz dla nas wszystkich, którzy mają problem z uzależnieniem od pornografii i masturbacji. To Ty i Twój blog uzmysłowił mi dosadnie w jakim punkcie życia się znalazłam. Od dłuższego czasu miałam ochotę do Ciebie napisać ale musiało to w jakiś sposób dojrzeć, ja musiałam do tego dorosnąć.

Niestety mój problem zaczął się bardzo wcześnie. Początkowo było to tylko sporadyczne, świadome stymulowanie żeby poczuć „to przyjemne uczucie”. Później z biegiem czasu coraz częściej i częściej (nie oglądałam wtedy pornografii ale wyobraźnia działała). przychodziły takie momenty, kiedy zapalała się czerwona lampka… to chyba nie jest ok i nie powinnam. Ale „to uczucie” było przyjemniejsze i nie potrafiłam na więcej niż na kilka miesięcy z tym zerwać.

Najgorszym chyba momentem było dla mnie to, kiedy zamieszkałam z chłopakiem. Bardzo późno zaczęliśmy współżyć , kiedy już zaczęliśmy oczywiście nie potrafiłam poczuć tego tak jak sobie to wyobrażałam, jak marzyłam, jak chciałam. On był bardzo wyrozumiały i cierpliwy, nie zmuszał mnie do niczego i naprawdę rozumiał, że mogę mieć z tym problemy na początku. Niestety, zauważyłam, że gdy oglądam jakiś film, trochę się podniecę to później lepiej nam się kocha. Którego razu, wpadłam na durny pomysł, że oglądnę jakiś filmik porno to może coś podpatrzę ( jak mi wstyd o tym pisać!!!), będzie lepiej czy coś tam. Początkowo mnie odrzuciło, wydawało mi się to bardzo wulgarne i okropne. Ale po pewnym czasie wróciłam. Szukałam filmików, jeżeli można o takich mówić, to jak najbardziej przypominających normalny stosunek. Na początku było to kilka razy, później coraz to częściej, oczywiście przy tym nie byłam grzeczna.  Po pewnym czasie zaczęły się problemy w łóżku. Nie było miło i przyjemnie, zaczęłam się wymigiwać, udawać, że się źle czuję, że coś mnie boli: głowa, brzuch itd. Może i w głowie mi coś tam świtało, że to przez to ale chyba nie dopuszczałam takich myśli do siebie. W końcu po kilku bardzo szczerych rozmowach przyznałam się mojemu narzeczonemu  (ciągle temu samemu chłopakowi), że to robię sama i jest mi z tym źle. No jak się domyślasz nie skakał z radości. Mi było wstyd, chciałam zapaść się pod ziemię i postanowiłam poprawę. Postanowiłam również, że zawsze będę mu mówić – i może ten wstyd mnie powstrzyma (takie głupie myślenie durnej baby). Niestety poskutkowało do czasu… później po prostu mu nie mówiłam. Nie muszę mówić, że miałam ciągłe huśtawki nastrojów, napady złości, byłam osowiała i miałam stany depresyjne. Ciągle mi się nic nie chciało, stroniłam od ludzi i zawalałam najważniejsze sprawy (np. pisanie magisterki-gdyby nie bat narzeczonego nie obroniłabym się). Wszystko zwalałam na beznadziejną prace, brak rozwoju i stagnację. Może i coś w tym było ale uważam, że największy był problem mastrubacji. Pewnego razu, facet, niby zupełnie przypadkiem podesłał mi linka do Twojego bloga (z Wykopu). Zaczęłam czytać i dopasowywać niektóre oznaki do siebie. Nie uważam, żebym była uzależniona od pornografii ale myślę, że borykam się z problemem uzależnienia od masturbacji. Twój blog otworzył mi oczy, pokazał że to naprawdę jest wielki problem, który potrafi zrujnować życie. Od tamtego momentu walczę. Walczę. Nie poddaję się i walczę J

Niestety kobiety również mogą być od tego gówna uzależnione. Większość „objawów”, które opisałeś się zgadzają, więc uważam, że nie jest to zależne od płci, wieku itp. Tak samo sama walka z tym dziadostwem. Nie ma co się roztkliwiać nad sobą, że już 4 dni wytrzymałam, trzeba myśleć przyszłościowo, patrzeć do przodu!!! Również zgadzam się z tym, że organizacja własnego czasu jest bardzo ważna, żeby nie mieć czasu na myślenie o tym. A przede wszystkim WIELKI kopniak w dupę, ale to ogromny. Nie ma, że boli, już wystarczająco czasu zmarnowałam nad tym, żeby kolejne dni, godziny i minuty marnować na myśleniu o tym kurestwie.

Tobie należą się wielkie słowa uznania, że pomagasz wielu ludziom. Twoje wpisy, komentarze są naprawdę pomocne i wspierające. Dziękuję bardzo J

P.S. Wiem, że bardzo chaotyczny i bez składu ten list, ale chciałam z siebie to w końcu wyrzucić. Nie chce tego drugi raz czytać i przeżywać.

Pozdrawiam

Ola