List Toma - cz 3. No More Nice Guy, oraz osobiste potknięcie i powstanie

Jak zwykle na wstępie coś o mnie. Złamałem się w trwaniu w odwyku, po 2 i pół miesiąca, miałem czarne myśli i byłem przybity, myślałem że jeden raz z porno nie zaszkodzi mi. Zaszkodził i to bardzo, z drugiej strony pomógł. Jeden raz przerodził się w serie kolejnych, to tak jak z jedzeniem słodyczy jak nie jesz w ogóle to możesz nie jeść, wystarczy raz coś przekąsić i wraca człowiek do starych nawyków i tak było i ze mną. Tylko w jaki sposób odpalenie porno pomogło ? Pokazało mi, że cały odwyk był postawiony na złych fundamentach. Nie potrafiłem w jakiejś części odrzucić tego od siebie i traciłem czas na Internet i gry. Co do gier to nie widzę nic złego jeśli nie są to jakieś mmo gdzie cały czas robimy to samo z automatu i nie zwracamy uwagi nawet na to, to taki pożeracz czasu i jeszcze pewnie w tle muzyka. Kiedyś muzyki się SŁUCHAŁO, dzisiaj jest raczej zapychaczem ciszy, aby coś w tle grało. W grach powinno chodzić o przeżycie historii, jak w dobrej książce gdzie jesteśmy nią pochłonięci przez 100% czasu obcowania z nią. Przez 2 i pół miesiąca czysty i nagle taka wtopa bo tak naprawdę dopiero wtedy cały tydzień miałem wypełniony zajęciami, które wymagały ode mnie skupienia. Tak więc dalej kontynuuje odwyk. Nie mogę powiedzieć, że zaczynam od nowa bo tak się nie czuję. Znacząco poprawiła mi się odwaga w kontaktach z ludźmi i potrafię patrzeć kobietom w oczy bez cienia wstydu. Dla mnie to już coś. Zaczynam dostrzegać w płci pięknej coś więcej niż tylko byt, który istnieje tylko w celu zaspokojenia moich żądz. Staram się z całych sił zmienić to spojrzenie na nie, skutki jakieś są, ale przede mną jeszcze trochę drogi zostało, a do tego najlepszy będzie odwyk od porno i powrót do pisania o Milutkich facetach. Mam nadzieje, że jeszcze ktoś w ogóle to czyta i chciałem przeprosić za taki okres ciszy, ale wracam do gry.

Ustalenie z poprzednich przemyśleń jest takie, że boimy się odrzucenia, zrobimy wszystko, aby ukryć jacy naprawdę jesteśmy, a to wszystko jest wynikiem doświadczeń z lat dziecięcych.

Są dwa typy Milutkich Facetów :

·         „Jestem taki zły” przekonany o tym, że wystarczy tylko na niego spojrzeć i przekonać się o tym jak jest nieodpowiedni to tego świata, jaki jest zły i zasługuje na porzucenie. Potrafi nawet przytoczyć wspomnienia o swoich złych uczynkach żeby to udowodnić. Żeby zasłużyć na jakąkolwiek akceptacje, przyjaźń ze strony innych musi maskować jak najbardziej tylko potrafi swoje prawdziwe JA, jaki to według niego jest zły. Sam w to nie wierzy, że coś takiego może się udać, ale nie zna innego sposobu na życie. 

·         „Jestem taki dobry” tłumiący to jaki w swoim mniemaniu jest bezwartościowy. Ten człowiek wierzy w to, że jest najmilszym człowiekiem jakiego możesz spotkać. Jeśli dostrzega w sobie jakieś wady to tylko takie, które łatwo naprawić . Jako dziecko nigdy nie sprawiał problemów, całe życie robił to co inni ocenią jako dobre i przystojące facetowi.

      Niby tych dwóch gości różni się od siebie, ale operują oni na takim samym schemacie życiowym. Należy znaleźć coś za czym można będzie się zasłonić i jak najmniej siebie przy tym pokazywać innym. Którym typem takiego człowieka byś nie był i tak jesteś taką ranną duszą, skupioną na tym jak źle oceniłeś swoje dzieciństwo i krótkie momenty opuszczenia.

      Wiele wspólnego w kształtowaniu się całej generacji Milutkich Facetów miały zmiany demograficzne i polityczne. Na sam początek ilość ludzi. Każde czasy na pewno miały swoich Milutkich, ale wtedy i ludzi było mniej i po prostu czasy były inne. Kto tak naprawdę w naszych czasach ma prawdziwą męską relacje z ojcem ? Ja nie mogę tego powiedzieć, ale o tym później.

       Zacznijmy od czasów nie tak dawnych jak II WŚ, kiedy to mężczyźni szli na wojnę i zostawiali żony i dzieci samych w domach i nie do każdej rodziny wracał ojciec, a jeśli wracał na pewno wojna odcisnęła na nim piętno. Brak ojca bardzo utrudniał wychowanie syna do życia w tak trudnych warunkach. Matki nie wychowywały synów na wojowników, tylko starały się w jakimś stopniu zapełnić pustkę po ojcu, lub po prostu wychowywały go w przekonaniu jaki powinien być mężczyzna wobec kobiety. Szkoły też w tym nie pomagały, gdyż tam uczyły kobiety. Taki młody facet nie miał skąd brać zdrowych męskich wzorców. Jego wujkowie czy stryjowie również polegli na wojnie jak ich ojciec. Nie było nikogo na kim mógłby taki chłopak się wzorować, spytać o radę czy nawet pogadać. Do ukończenia szkoły był cały czas niańczony przez kobiety. Nawet jeśli ojciec był w tym domu, nie zawsze towarzyszył synowi. Czas zmian , industrializacji gdzie ludzie pędzili do miasta za pracą, doprowadziło do tego, że taki chłopak miał ograniczony czas z ojcem. Kiedyś w polu nie robił kto inny jak ojciec, jego bracia ich synowie i ten chłopak. Rodzina jest pierwszym społeczeństwem w którym jest nam dane żyć i im więcej w niej mężczyzn tym tylko lepiej. Spotkania rodzinne coś znaczyły , wyrabiały charakter.

     Taki człowiek po stracie ojca, wychowywany przez matkę tylko dalej powielał ten schemat i dopiero teraz to dostrzegamy jakie to jest wyniszczające dla mężczyzn. Szkoły, rządzone przez kobiety nie wyrabiają mężczyzn, bo tak nie wolno. Nie wolno się bić, bronić się nie potrafią, tylko lecą na skargę i Pani na nich nakrzyczy. Zero teraz samodzielności i walczenia o swoje. Iść powiedzieć komuś innemu i niech to załatwi, zostawić to w czyichś rękach, zazwyczaj w rękach pani nauczycielki.

I teraz pierwsze poważniejsze zadanie potrzebne do wyrwania się z bycia Milutkim Facetem a zaczęciem, żyć tak jak chcemy. 

     Należy zacząć od opisania lub zilustrowania znaków jakie otrzymaliśmy od bliskich, które by mówiły o tym że nie jesteśmy po prostu OK, że coś złego jest z nami. Może moje rozwiązanie trochę nie wpasowuje się w ten schemat, ale pozwoliło mi na zrozumienie czegoś więcej o sobie. Będzie bardzo osobiście, bez redagowania, sporo chaosu, czyste przemyślenia po tym zadaniu i chcę się tym podzielić.

     Ojciec pijak, matka go zdradzała, obwiniali się nawzajem. Ja starszy brat – zrzucono na mnie obowiązek opieki nad młodszą siostrą- nie potrafiłem tego zrozumieć i temu sprostać, kłamałem. Aby nie sprawiać kłopotów, nie zostać obwinianym. Iść po najniższej linii oporu, niechęć żeby mnie kontrolowali. Zamknięty w sobie, jeśli się otworzę nie zrozumieją, stanę się niepotrzebny, gdzież zamartwiać ich swoimi problemami ? ( i tak nie potrafią pomóc). Izolacja przed innymi.  Strach przed ocenianiem przez pryzmat ojca. Matka nie potrafiąca docenić moich starań, ciągle mało i KRZYK. Nic innego tylko KRZYK. Bądź idealny, rób wszystko, nie sprawiaj kłopotów KRZYK! Czy ktoś mi pokazał jak ? Ciągłe wymagania! 

-Radź sobie sam, jesteś starszy przecież , twoja siostra ma większe zmartwienia, jest dziewczyną przecież.  –nie potrzebuje waszej pomocy w takim razie! Więc nie będę się odzywał . Ucieczka w inne wymiary, tam jestem kimś, mogę wszystko, nawet jeśli popełnię błąd, mogę się poprawić, tam mnie zaakceptują,  zrozumieją? Nawet jeśli nie to i tak lepiej niż z nimi.

Nawet nie pamiętam jak powinny wyglądać rodzinne święta, nic mi się nie należy i tak nie potrafiłbym być dobrym ojcem , więc po co ranić drugą osobę? Lepiej samemu nieść ten strach, ja zawsze na ostatnim miejscu. Otwarcie przed kimś przyniesie tylko większy ból, lepiej zostać przy tym wymiarze co bólu, który znam, z którym się już oswoiłem . I tak nie dam rady po co próbować ? Ludzie sprowadzają tylko ból, po co mi więcej bólu ? Lepiej się odciąć .

I to by było na tyle, moje dzieciństwo mogło wyglądać inaczej, ale ja je właśnie tak zapamiętałem i tak powstał Milutki Facet. Ciężko mi z tym jak bardzo to jest szczere, ale z kimś muszę się tym podzielić.  

Bardzo dużo osób czyta Twoje listy i interpretacje/recenzje na temat Nice Guy - Milutkich facetach, bo wiele osób nie zna angielskiego a z drugiej strony to jest skondensowana wiedza. Oczywiście że odwyk ma iśc dalej i też nie ma co się przejmować, jasne to nie znaczy że jest tok, ale to nie koniec świata. NAjważniejsze by wyciągnąć wnioski i sam się też wielokrotnie złapałem na tym że wypełnienie czasu jest kluczowe do odwyku. Sam miałem momenty że na odwyku masturbowałem sie po kilka razy dziennie pare dni pod rząd aż czułem się wyczerpany, nawet bez porno ale też bez znaczenia bo przeholowałem i byłem wyczerpany. Czuje się ten haj mimo wszystko. Zatem spokojnie i jak mówisz musza to być rzeczy produktywne a nie zapchanie wolnego czasu, gdyż to się z czasem nudzi. Druga sprawa uzależnienie od porno często idzie w parze z uzależnieniem od komputera. Sam to miałem gry filmy seriale etc, takie centrum rozrywki, trzeba ten cykl przerwać i wychodzić na powietrze do ludzi, na starość będziemy mieli czas na to wszystko, szkoda naszego życia na gapienie się w monitor cały czas. Również uważam że nie można popadać w skrajność, sam gram na konsoli, ale jak już to robię to w coś naprawdę wartego uwagi i zwykle raz na dłuższy czas. Nie można popadać z skrajności w skrajność, raczej znaleźć równowagę bliższą minimalizmowi. Oczywiście pozbycie się porno to skrajność i tak na to w pełni mamy sobie dla naszego zdrowia pozwolić. 

    Kolejna sprawa wg mnie ważna że miałeś jaja przyznać się nie tyle tutaj na łamach cyklu artów o Nice Guy o tym dniu słabości, ale przede wszystkim przed sobą i wyciągnąłeś z tego wnioski. Dlatego uważam jest ogromna różnica między osobą uzależnioną i nieświadomą uzależnienia od porno a ta na odwyku. To jest przepaść bo uzależniony będzie tkwił w tej spirali w dół i będzie się zastanawiał i szukał źródła co jest nie tak, mimo że ma odpowiedź przed oczami. Osoba na odwyku wie że porno pozbywa się na zawsze i wie dlaczego to robi, ma cel, chęć poprawy swojego życia, widzi destrukcyjny wpływ porno na siebie, podchodzi do tematu dojrzale i odpowiedzialnie, mierzy się sama z sobą i sam fakt podjęcia odwyku świadczy o sile charakteru. Nie przejmujmy się zatem potknięciami i idźmy do przodu.

    Od razu piszę że nie jestem psychologiem i nie chcę nawet być, każdy ma historię przeszłość, lepszą lub gorszą i szanuję że masz odwagę o tym pisać bo na pewno nie jest to łatwe. Sam ze swojej nauczyłem się jednego że jeśli mam coś zapamiętać to staram się wydobyć te najlepsze momenty, trzeba spisac je na kartce i obiecać sobie że to jest to co chcę zapamiętać i iść do przodu. Niestety każdy z nas często tak ma że idzie ulicą i w myślach międli różne sprawy, wszystko się miesza, przeszłość z oczekiwaniami i planami na przyszłość. Miejmy jednak świadomość że zwykle te negatywne wspomnienia często pożerają nas od środka, odpalają negatywne stany, które nie są nam potrzebne bo nas nakręcają negatywnie. Nie pisze tu o dzieciach kwiatach i sztucznym bananie na ustach co czasem chcą sprzedać w różnych poradnikach. Piszę o długoterminowym podejściu. Jasne trzeba czasem sobie zrobić retrospekcje, sam tak zrobiłem z porno co uświadomiło mi wiele rzeczy, ale co mam wspominać to do dziś? Mam chodzić ulica i przypominać sobie flaka? Albo każdy z nas chorował kiedyś że leżał ledwo żywy np 2 tygodnie, mamy to wspominać? Wiem że łatwo się to pisze, ale zmierzmy się z tym z zdrowym rozsądkiem. Czy rozpamiętujemy co chwila ciężką grypę etc? Wiem że czasem są takie przejśćia że włos się jeży na głowie, ale w takich wypadkach pomaga mi osobiście wybaczenie samemu sobie, powiedzenie sobie ok, no było tak, a właściwie to może było? Może to był jakiś sen, a może już widzę to przez mgłę...  Prawda jest taka że za 30 lat każdy z nas z tych wspomnień zapamięta jakieś skrawki i pytanie czy chcemy na starość wspominać te złe? czy skupić się na tych dobrych?

    Ja sam długie lata żyłem w gniewie i w ciągłym wkurwieniu i braku akceptacji siebie, nie lubiłem się i duży wpływa na to miało porno, miałem różne jazdy w życiu i pare wypadków i wpadek że czasem dziwie się że żyje. Ale właśnie to słowo klucz, życie jest najważniejsze. To co było wczoraj i kiedyś to przeszłość, nie ma co tam grzebać już. Ja wiem że psycholodzy to uwielbiają bo to kilka sesji płatnych, ale czas sobie wybaczyć i innym.

    Odnośnie wychowywania przez kobiety to dużo w tym prawdy, mimo wszystko jakaś forma służby wojskowej ale krótkiej powinna być, ale bez żadnej politycznej agendy. Druga sprawa że media też nie pomagają bo lansują model do rany przyłóż faceta fajtułapy lub pajaców w rurkach i znawców mody. Temat rzeka.

Zapraszam do przeczytania poprzednich postów w tematyce Mr.Nice Guy:

http://nadopaminie.blogspot.com/2015/04/list-toma-druga-czesc-przemyslen-o-mr.html

http://nadopaminie.blogspot.com/2015/04/list-pana-toma-i-jego-recenzja-ksiazki.html

http://nadopaminie.blogspot.de/2013/09/recenzja-ksiazki-no-more-nice-guy.html