List czytelnika Ted'a

Nie będę się rozpisywać o początkach, ale jednym słowem siedzie w porno około 13 lat, strasznie to wygląda jak się to napiszę, a jeszcze gorsze jest to jak się pomyśli ile miało się przerwy od tego zła przez 13 lat, może miesiąc łącznie :(. 
     Nie chce pisać swojej historii i tego co przeżywam bo nie chce powielać wątków i historii innych osób bo z tego co czytam przeżywamy wiele rzeczy podobnie, mamy podobne zmartwienia, ten sam żal, ten sam smutek. Chciałem napisać o tym co mnie najbardziej przeraża, a mianowicie o oddalającej się nadziei że mogę z tego wyjść. Czasami oglądając porno jest mi już obojętne wszystko i to zobojętnienie jest przerażające. Próbowałem się już tyle razy podnieść i nic. Uprawiam wyczynowo ale nie zawodowo sport, dość ciężki - kolarstwo górskie, biorę udział w zawodach, gram na gitarze do tego jeszcze doszedł awans w pracy na stanowisko kierownicze, mam multum pracy i co, dalej jest myśl ze porno jest i mogę sobie je obejrzeć i je oglądam.
       Najgorsze jest to że nawet jak to pisze czuję jakiś rodzaj obojętności, bo wiem że jutro znów to zrobie i pojutrze i popojutrze. Nie ukrywam że porno zniszczyło mnie jako człowieka. Czasami próbuje sobie wyobrazić jakby moje życie wyglądało bez tego. Nie zdziwię się jak usłyszę słowa trzeba próbować, tylko że ja próbowałem i nic. Chciałbym mieć tak silną wolę jaką mam gdy się ścigam albo trenuję, gdy nogi pieką, bolą, ale ja zaciskam zęby i mówię sobie że to ból przejściowy i minie. Niestety nie potrafię tego wykorzystać w walce z porno, które chyba w moim przypadku jest górą. Walczcie i pozwólcie abyście zobojętnieli na ten problem.



Sorry ale pierdolisz, gdybyś był słaby to byś nie osiągnął tego wszystkiego, mam dla ciebie recepte, pozbadz sie wszelkiej elektroniki z domu, smartfona zastap prostym tel i już, i po prostu przestań. Wiem co mówię bo sam przez to przeszedłem.