List Magdy o jej uzależnionym partnerze

Cześć Daniel,

jestem jedną z tych dziewczyn, których faceci mają problem z pornografią. Pozwoliłam sobie na maila, bo tak naprawdę nie mam z kim o tym porozmawiać. Większość ludzi, także kobiet, podchodzi do tego na zasadzie – daj spokój, nie wyolbrzymiaj, wszyscy to robią. Zdecydowałam się napisać, bo z relacji innych dziewczyn uderza mnie to, jak bardzo siebie obwiniamy za problemy naszych partnerów.

Jestem z moim mężczyzną kilkanaście lat w związku, kilka miesięcy temu urodziło się nasze dziecko. Przez te kilkanaście lat wydawało mi się, że mogę mojemu facetowi zaufać, że rodzina jest dla niego wartością nadrzędną. Zdrada? W życiu. Może to się zdarzyło koleżance, może sąsiadce i kuzynce, ale w moim związku? Skąd. Jeszcze parę tygodni temu dałabym sobie za niego rękę odciąć.

I co?

Dzisiaj byłabym bez ręki.

Wydawało mi się, że mój facet mnie w 100% akceptuje, że go pociągam, że przez te wszystkie lata był ze mną szczęśliwy i rozumie to, że ciąża i macierzyństwo zmienia kobietę. Wyobraź sobie, jak po rodzinnej wigilii kochaliśmy się, potem on zasnął, a ja leżałam i ryczałam ze szczęścia, bo myślałam, że trafiłam w los na loterii, bo mam cudownego męża, który nie jest taki jak wszyscy inni i rozumie, że jestem zmęczona i chodzę szybciej spać, że zaraz po porodzie trudno mi było wrócić do zwykłej aktywności seksualnej, a on to tak po prostu zrozumiał i nie zmuszał do niczego. Teraz wiem, jaka byłam głupia! Bo wyobraź sobie, że 5 godzin później mój Mr. Perfect walił konia do sikających lesbijek, japońskich lolitek i bzykającego się rodzeństwa. Na samą myśl o tym chce mi się wymiotować.

Dowiedziałam się w sumie przypadkiem, bo generalnie nie ma jeszcze dużych problemów z erekcją, a przynajmniej do tej pory się z tym dobrze krył i zawsze miał jakieś wytłumaczenie. Przyłapałam go in flagranti raz, wyparł się. Przyznam, że nawet mnie to trochę kręciło, pomyślałam – może mu czegoś brakuje, sprawię, że będzie najszczęśliwszym facetem na świecie. Następnego dnia znowu go przyłapałam. Byłam w pokoju obok, napalona i rozgrzana czekałam aż mnie dotknie, a on włączył komputer i zaczął się masturbować.

W tamtym momencie poczułam się tak, jak wszystkie inne dziewczyny tutaj. Jakbym dostała w twarz. Czułam się do granic poniżona i oszukana. Nigdy nie byłam przeciwniczką pornografii. Kiedyś próbowaliśmy oglądać to razem, ale jakoś wyszło bez fajerwerków. Kiedy opowiadałam mu o swoich fantazjach, to potem wielokrotnie nawiązywał do tego, że jestem rozwiązła i mam skłonności do zdrady. To mi trochę podcięło skrzydła. Domyślałam się, że pewnie się masturbuje, przecież ja też to robię, ale nie kilka razy dziennie, nie wtedy, kiedy on za ścianą zajmuje się dzieckiem i nie wychodzę przez to później do pracy. Wyobrażałam sobie, że czasem czuje to parcie, popracuje chwilę ręką, umyje się i wraca do codziennych zajęć – i takie coś akceptowałam, bo przez natłok obowiązków nie zawsze miałam ochotę na seks. Więc kiedy w historii przeglądarki zobaczyłam, że on robi to dosłownie w każdej wolnej chwili, kilka razy dziennie, a do tego sam zachęca mnie, żebym wyszła z domu, żebym pospała sobie jeszcze z rana albo żebym poszła wcześniej spać – wszystko zaczęło się jakoś układać do kupy. To, że ostatnio niby przypadkiem częściej zasypiał w salonie, a nie ze mną w sypialni, to, że rzadziej się kochaliśmy i że kiedy wreszcie czasem się udawało, to próbował nowych technik – skąd je znał?

W ciągu kilku sekund moja samoocena spadła do zera. I tu dochodzę do sedna: czułam się poniżona, choć zupełnie niesłusznie. Bo TO NIE JEST MÓJ PROBLEM. Wbrew wszystkiemu, mój facet masturbował się do porno w czasie, kiedy czułam się najbardziej seksowną kobietą na świecie. Przyznaję, że nigdy nie byłam demonem seksu, ale właśnie w ciąży polubiłam swoje ciało. Jestem z niego dumna. Potrafiło dać nowe życie. W ciąży jeszcze bardziej polubiłam seks, uprawialiśmy go nawet w dniu porodu. Teraz też czuję się fantastycznie, uważam, że świetnie wyglądam, schudłam, mam krągłe, duże piersi, gładką cerę. Lubię siebie w lustrze, po raz pierwszy w życiu lubię swoje zdjęcia. Oczywiście, nie jestem ideałem, nie mam idealnie płaskiego brzucha, mam kilka rozstępów – ale uważam, że jeszcze nigdy tak dobrze nie wyglądałam. Nigdy ludzie, nawet obcy, nie prawili mi tylu komplementów. Serio. Myślę, że niejeden facet chciałby mnie mieć z tą fałdką na brzuchu i rozstępami. Ale nie mój mąż, który zamiast prawdziwej, żywej kobiety woli swoją rękę i pseudoamatorskie filmy. To strasznie słabe. Dlatego chciałam zwrócić się do wszystkich czytających Cię dziewczyn – nasz wygląd, nasze zachowanie nie ma tu żadnego znaczenia. Winimy siebie, zadręczamy się i zastanawiamy, co poszło nie tak. W kółko pytałam siebie – dlaczego. Mogłybyśmy być jak te laski z porno, a oni i tak by woleli posiedzieć sami przed komputerem. Mój mąż na przykład z lubością ogląda milfy, nawet takie zupełnie starsze panie, ale wyszukiwał też ciężarne (chociaż sam stwierdził przy okazji, że kobieta w ciąży na sekskamerkach to już przesada, przecież tam oprócz niej jest jeszcze dziecko!) i tryskające mlekiem. Moje fantazje, które go tak oburzały, w wykonaniu pań z filmów były już ok. A przyznał, że zaczął to robić, jak byłam w ciąży. Ale powiem szczerze, że już mu nie wierzę.

Zaufanie buduje się długo, a traci w kilka chwil. Po tylu latach w związku z nim wszystko się posypało. Nie wierzę w to co mówi, wątpię, czy kiedykolwiek był wobec mnie szczery. On nie wie, że sprawdziłam historię jego przeglądarki, zanim ją skasował. Twierdzi uparcie, że to zdarzało się od czasu do czasu, najwyżej raz na kilka dni. Raz na kilka dni, moi drodzy, to on tego nie robił. Więc skoro okłamał mnie teraz, to dlaczego nie miałby okłamać mnie następnym razem? Wiesz, co powiedział, przepraszając mnie? Że widzi NASZ problem i ma nadzieję, że pomogę mu go rozwiązać. Nawet zaproponował, żebym go kontrolowała. A przecież to nie jest mój problem, ja od zawsze preferowałam normalny seks z prawdziwym mężczyzną. O pornobiznesie do niedawna nie miałam dużego pojęcia. Nie zamierzam być niczyim policjantem, bo to żenujące.

Z tej perspektywy cieszę się tylko, że przez te lata byłam wierna swoim przekonaniom i nigdy nic w łóżku nie udawałam. Dziewczyny mnie zrozumieją – czasami nie miałam orgazmu, potrzebowałam dłuższej gry wstępnej, albo zwyczajnie w trakcie traciłam ochotę na dalsze igraszki. Dzięki temu dzisiaj wiem, że nie byłam jedną z jego pornogwiazdek. Może dlatego wolał rękę ode mnie – nie ma fanaberii, nie ma słabszych dni i zawsze jest gotowa.

Wydaje mi się, że moja postawa dała mu wiele do myślenia. Próbował przerzucić odpowiedzialność na mnie, mówił że przecież po porodzie nie mogliśmy uprawiać seksu (ale przecież ja też nie mogłam! w czym jestem gorsza od niego, że on może sobie ulżyć, a ja nie?), że nie wiedział, że tak to odbieram (a jak on by się czuł wiedząc, że wolę oglądać innych panów i wkładać sobie przy tym rękę w majtki?), że ma duże potrzeby (a ja mam potrzebę czasem komuś przypier...ć i co z tego?) albo że chciał ćwiczyć po to, żeby móc dłużej ze mną (a czy kiedykolwiek dałam mu do zrozumienia, że mi to przeszkadza?)... Obiecał, że nie będzie więcej oglądać porno. Chciałabym mu wierzyć, ale chyba już nigdy mu nie zaufam. Poza tym jest dobrym mężem i ojcem, kocham go mimo wszystko i chcę mu pomóc. Dałam mu drugą szansę, ale przyzwyczajam się do myśli, że mogę go zostawić i ułożyć sobie życie sama. Wiem, że będzie trudno, bo przecież mamy dziecko, kredyt. Nie ma wagonu, którego nie da się odczepić. A gdybym mu uległa, to przestałabym siebie szanować.

Dlatego dziewczyny – bądźcie wierne swoim przekonaniom. Jeśli wasi mężczyźni nie potrafią was docenić, to jest ich strata. Nie jesteśmy na nich skazane. Zawsze byłam uparta i często z tego powodu dostawałam po tyłku, ale wierzę, że tylko dzięki temu jestem dzisiaj odrobinę silniejsza. Jeśli ja czegoś nie akceptuję, to choćby cały świat próbował mi wmówić, że jest inaczej – nie zgadzam się na to i koniec. Mam do tego prawo. Wy też macie. Ten blog pokazuje, że można inaczej. Dziękuję, że go wciąż prowadzisz i dajesz nadzieję.

Czytelniczka

Ps. jeśli uznasz to za stosowne – opublikuj mój list, bo w każdym poście dziewczyny piszą, jak podle się czują, a to przecież nie one mają problem. One są współuzależnione. Czasem trzeba pozwolić uzależnionemu stoczyć się na samo dno, bo dopiero wtedy zrozumie, że potrzebuje pomocy.

Cieszy mnie że coraz więcej kobiet zauważa, że nawet gdyby postawić koło uzależnionego kobietę z filmów porno to filmiki byłyby bardziej kręcące. To kwestia nie tyle uzależnienia od pikseli, ale różnorodności rodzajów, typów, kątów etc. Nawet miss off the world nie jest w stanie konkurować z czymś takim, co więcej uzależniony w jednej sesji może zobaczyć dziesiątki różnych rodzajów filmów i sa one łatwo dostępne na żądanie etc. Tak jak zauważyłaś to problem przede wszystkim samego faceta, rykoszetem również kobiety ponieważ wpływa na jej poczucie wartości. Nie będę pisał banałów, że nie powinno przez to boleć bo i tak każdą boli, natomiast nie jest to też jakaś taryfa ulgowa. Ok to choroba ale nie znaczy, że można ją dozować dawkami i powoli zmniejszać bo tak to nie działa, trzeba to uciąć i już, ale to ma sens tylko wtedy jeśli sam facet chce się zmienić. Niestety jeśli to nie wychodzi od uzależnionego to nie za często się udaje odwyk. Nie jedna kobieta odeszła od faceta przez porno, ale jeśli gość wykazuje chęć zmiany to jak najbardziej powinno się pomóc, oby tylko były efekty.