List Deloriana

Sam chyba do końca nie wiem, czemu piszę tego maila, docelowo przecież na bloga o chyba dość dużej poczytności. Może szukam porady, albo sam chcę sobie po prostu w ten sposób poukładać pewne rzeczy.

To, że piszę te słowa akurat w 150-tym dniu nofapu to zupełny przypadek. Zwyczajnie przestałem już liczyć. To, że minęło już 5 okrągłych miesięcy od mojej ostatniej masturbacji wiem dzięki aplikacji na telefonie podliczającej każdy kolejny dzień, czasami zaglądam do niej z ciekawości.

Przez prawie pół roku zapomniałem już, dlaczego właściwie zacząłem to wszystko. O nofapie dowiedziałem się chyba z wykopu (nie słuchajcie idiotów, którzy piszą wam tylko „po co ci to, hehe”, „to nic ci nie da”), czytając doświadczenia innych stwierdziłem, że spróbuję. Na początku strasznie się w to wkręciłem. Czytałem dużo na ten temat na reddicie, artykuły, oglądałem filmiki na youtube temu poświęcone. Ten blog pomógł w znacznej mierze; możliwe, że szczególnie listy od pań, które opisywały swoje odczucia na ten temat (te, które np. opisywały rozbiegane oczy u znajomych facetów i tym podobne – to wszystko prawda). Więcej takich, dziewczyny.

Mijał tydzień na odwyku, kiedy widziałem się ze znajomymi „na mieście” na piwie. Bardzo możliwe, że to był tylko efekt placebo (siódmego dnia od masturbacji ma mieć miejsce ten słynny skok testosteronu, co było jednym z czynników, które zainteresowały mnie w całej tej sprawie), ale czułem się tego wieczora pewniejszy siebie niż zwykle. Wydaje mi się, że nie kontynuowałbym dłużej nofapu, gdyby bliska koleżanka nie powiedziała mi tego wieczora, że bardzo się zmieniłem, chociaż nie bardzo potrafi powiedzieć, co to takiego. Na lepsze. (pewnie brzmi znajomo, jeśli ktoś czytał relacje innych)

Na drugi dzień – relapse. Nie wiem jak to się stało. Pamiętam tylko jedno: przeżywałem to chyba kilka dni. Nie mogłem sobie tego wybaczyć. Przecież byłem taki zmotywowany. Były efekty, działało, po co ja to zrobiłem. Do dzisiaj nie mogę uwierzyć, jak bardzo się wtedy przygnębiłem. Za mną był przecież dopiero tydzień. 

To była dobra decyzja, zacząć. Jeszcze przedtem wiedziałem jednak, że to nie lek na wszystko i trzeba oprócz tego zmienić w sobie jeszcze wiele. Powróciłem do trzymania diety (wieczna nadwaga, od dzieciństwa nie pamiętam, bym miał płaski brzuch, chociaż waga przez te lata mocno wahała się w obie strony), tym razem chyba na poważnie(-j niż wcześniej). Po zrzuceniu zbędnych kilogramów, a raczej centymetrów, planuję nabrać jeszcze trochę mięśni. Nie jem śmieci. Na alkohol najczęściej po prostu nie mam ochoty, ale to nie znaczy, że jestem 100%-owym abstynentem. Ogólnie – zacząłem znowu dbać jako-tako o formę, ale wynikło to raczej z większej motywacji, zmiany myślenia, bo – wbrew wielu twierdzeniom – od rozpoczęcia odwyku, wcale nie przybyło energii. Flatline był/bywa, ale psychiczny. Fizycznie, mimo że śmiem twierdzić, że jestem w najlepszej formie, jeśli nie życiowej, to od wielu lat, to cały czas czuję się zmęczony. Zaspany. Nie chce mi się. Do machania ciężarami raczej się zmuszam, motywuję się. (Tudzież, gdyby nie nofap, to pewnie nie robiłbym tego wcale). 

Polubiłem swoje ciało. Po tej czynności przed monitorem, czułem do siebie często obrzydzenie. Albo porównywałem się do gości z filmów. Nigdy nie wpływały one na moje spojrzenie na kobiety. Od jakiegoś czasu i tak wolałem te amatorskie, gdzie kobiety wyglądają przynajmniej jak kobiety, a nie modele 3D. Ale odbijało się to na tym, w jaki sposób patrzyłem na siebie. Mój penis już nie wydaje się zbyt mały. Nie, nie urósł przez 5 miesięcy, nadal średnia krajowa. Odzyskuję szacunek do siebie. Coraz bardziej myślę o sobie jako o mężczyźnie, a nie o chłopcu.

Sny erotyczne były na początku, potem rzadko, ale zdarzają się częściej niż przed odwykiem. Zdecydowanie częściej są polucje. To jeden z powodów, dla których chcę ograniczyć nofap. W każdym śnie, z którego wybudzał mnie nocny wytrysk, dochodzi do nieprzyjemnej sceny. Praktycznie zawsze sen kończy się tym, że podczas albo przed stosunkiem mam przedwczesny wytrysk. To kwestia psychologiczna. Nazywają to sexual performance anxiety. Bez jakiejkolwiek stymulacji czuję się dużo „wrażliwszy”, czuję, że jakikolwiek zbliżenie skończyłoby się w mgnieniu oka, dalszy bezwględny nofap mi w tym nie pomoże. Pod koniec sierpnia 24 lata i nadal prawiczek. :) Złożyło się na to wiele czynników. Kompleksy, nieśmiałość, brak motywacji by to zmienić, i jeszcze kilka. To drugie znika, to trzecie już nie istnieje, uważam, że dzięki nofapowi. Kompleksy same nie znikną. To kwestia pracy nad sobą. Niektóre rzeczy, których w sobie nie lubię, mogę poprawić – i te fizyczne i te w głowie. Mojego największego kompleksu fizycznego prawdopodobnie nie będę mógł zmienić, więc muszę nauczyć się z nim żyć.

Te polucje to za mało. Organizm niby reguluje ilość produkcji nasienia, do wtrysków dochodzi, ja wiem?, co 10 dni. Czasami po długiej przerwie dzień po dniu. Ale ciągle bolą mnie jądra. To kolejny powód, dla którego chcę ograniczyć nofap. Nie chcę być królikiem doświadczalnym, który powie wam za kilka lat, czy pół roku bez masturbacji może powodować raka czegokolwiek. To tak pół żartem, pół serio.

Pisze o ograniczeniu nofapu, a mam na myśli masturbację, ale nie codziennie, co 2-3 dni. Ale np. co tydzień, albo 10. Czuję się, jakbym trochę się usprawiedliwiał. Mam nadzieję, że nie wyolbrzymiam tych dolegliwości, bo po prostu chcę w końcu zrobić sobie dobrze. Boję się też trochę, że wrócę do starych nawyków. Nie oglądam już pornosów. I nie zacznę. Czasami oglądam zdjęcia na kilku subredditach. Mija nieraz kwadrans, aż powiem sobie dość. Ale to rzadko. Na oglądaniu poprzestaję. To wydaje się niesamowite. Kiedyś wystarczyło zdjęcie półnagiej kobiety, żeby zacząć 2-godzinny maraton z porno zakończony wytryskiem w chusteczkę, z majtkami na kostkach i lekką zadyszką. W chwilach zwątpienia polecam wyobrazić sobie siebie w takiej sytuacji. Żałosne, nie? To powinno czasem pomóc. Teraz nie uciekam od widoku ładnych pań na zdjęciach. No, fajna. Przewijam dalej.

Fajnie było o sobie myśleć, że „ja to się nie masturbuję, wcale. Nie potrzebuję tego”. Takie trochę łechtanie ego. Czemu nie. Chyba będę musiał się z tym rozstać. A czy uda mi się wytrzymać - to już sprawdzian dla mnie (zrozumiałem to podczas pisania tego listu, wiedziałem, że muszę to zrobić; chyba muszę w końcu zacząć pisać dziennik, czy tam pamiętnik). To ważne – myślę, że to będzie dużo trudniejsze, niż nie robienie tego wcale. Teraz po prostu o tym nie myślę, i jakoś to zleciało. W końcu zrobię to po 150 dniach. To co szkodzi jeszcze raz, a przerwę zacznę od jutra. Albo pojutrze. Trochę się tego boję, ale po kilku dniach bicia się z podobnymi myślami, w końcu spróbuję.

Żeby zmienić na dobre swoje życie, muszę wyprowadzić się z rodzinnego domu. Mieszkałem 3 lata na stancji, pół roku miałem mieszkanie tylko dla siebie, ale po studiach znowu wróciłem do swojego małego miasta na Mazowszu. To niekoniecznie dlatego, że nie chciałem się usamodzielnić, tak było mi wygodnie czy tym podobne. Trochę też, ale głównie sprawy rodzinne, które ciągle mnie męczą. Jak nie będę trochę egoistą, to jeszcze dłużej będę tym małym chłopcem. Zamieszkać samemu (nie z rodziną, nie z kumplami). W Warszawie – nie moje wymarzone miasto, ale nie za daleko, ale też nie za blisko domu. Wtedy będzie mi łatwiej pracować nad sobą.

Naprawdę chętnie odpowiem na pytania czytelników bloga, jeśli takie będą. Wszelkie opinie na temat mojej postawy czy tego co robię są mile widziane. A jeśli ktoś chce wiedzieć, co było (będzie) dalej, to wyraźcie chęć, a chętnie napiszę następny list za jakiś czas. Sam jestem ciekaw, co z tego wyniknie. 

Jestem pewien, że nie napisałem czegoś, co chciałem zawrzeć w tym tekście. Najwyżej dopiszę w komentarzu. Wiem, że to wszystko chaotyczne (nie przeczytałem tego w całości po napisaniu), ale mam straszny natłok myśli związanych z tym wszystkim. Życzę wszystkim powodzenia. Uważam, że warto. Serio. Nofap to nie wszystko, ale nie rozczarowujcie się, jeśli tak myśleliście. Po prostu dzięki nofapowi praca nad sobą we wszystkich innych aspektach jest dużo łatwiejsza. Tylko do zimnych pryszniców nie mogę się przemóc – próbowałem. Spróbuję znowu. :) 

Miłego tygodnia, B.D.