List Piotra o porno, uzależnieniu oraz ogólne przemyślenia

Cześć. 
Zacznę od tego, że od ok. 4 lat zmagam się z zaburzeniami lękowymi (inaczej mówiąc nerwica), która jest bardzo uciążliwa i przeszkadza niesamowicie w codziennym funkcjonowaniu. Wszelkie objawy fizyczne na stres (nadmierne pocenie, nudności, różne bóle) pojawiaja się w irracjonalnych niestresowych sytuacjach. Ci, którzy nerwicę przeżyli lub przeżywają doskonale znają zjawisko lęku przed lękiem i jak to jest silne, ale nie o tym tu mowa. 
     Mowa o pornografii i uzależnieniu - moim uzależnieniu. Sytuacja wygląda tak, że mam obecnie 21 lat, a pierwszy kontakt z nagimi panienkami to koniec podstawówki. Miałem już wtedy internet, ale wolny i nie interesowałem się seksem byłem dzieckiem więc logiczne, że pornografię traktowałem olewająco, choć na pewno zaczęło już się powolutku budzić to zainteresowanie podświadomie. Oczywiście najgorszy okres to dojrzewanie i moment, w którym uzyskałem szybkie łącze. W mig nauczyłem się gdzie ściągać najlepsze porno i robiłem to... masturbowałem się oglądając pornografię kilka razy w tygodniu czasem bardzo często (ale nie przekraczałem dawki raz dziennie). Również w mig nauczyłem się na pamięć chyba z 200 gwiazd porno - co najgorsze nie da się tej wiedzy usunąć i wiedza o imionach, nazwiskach ze mną pozostanie. 
     Widziałem dosłownie wszystko. Myślę, że mimo wszystko nie odczuwałem aż tak dużego popędu seksualnego, tylko pornografia była ucieczką od problemów. Od tego, że moi rodzice się rozwiedli jak byłem mały... Od tego, że dokuczali mi w szkole, bo się dawałem - żałosne, ale prawdziwe. Szybko zatem moje poczucie wartości zaczęło spadać i sam zacząłem siebie "gnoić". Pornografię traktowałem jako "lek" więc nic dziwnego, że pod wpływem ok. 9 lat zdołałem się uzależnić. Pornografia jest jak narkotyk i to jest prawda. Daje szczęście, ale pozorne i na chwilę. 
     A teraz skąd wiem, że jestem uzalezniony? Jest taki program (specjalnie nie będe podawał nazwy, aby inni z niego nie korzystali), który pozwala na przywracanie usuniętych plików... Powiedzmy, że miałem 300 GB pornografii na dysku twardym! Oglądałem, robiłem to, wyrzuty sumienia, kasowałem i... dzięki sprytnemu programowi przywracałem (koło się kręci). Żałosne, mega! Do tego dochodzi jeszcze ten smutek i samotność(pornografia zwiększa poczucie samotności i poczucie się dobrze w własnej skórze)... Czuje się wewnątrz w towarzystwie rodziny jakąś panikę, lęk, że "oni o tym nie wiedzą" a Ty musisz grać i udawać osobę, którą nie jesteś. 
    Wstydze się tego, wstydze się tego całego listu, ale do k..#@!# muszę o tym napisać, żebym sam się czuł troszkę lepiej w swojej skórze a jak jeszzce komuś pomogę i dzięki moim wypocinom przestanie oglądać pornografię to nie ukrywam wówczas, że będe bardzo szczęśliwy. Lecimy dalej.. Pornografia zniekształca ludzkie rozumowanie seksu względem miłości. Traktuje się tam kobiety jak zwierzęta, w paskudny i brutalny sposób (nie mówię tu o soft, ale o h....) soft to erotyka, reszta to już porno.. Jakoś 2 lata temu zdecydowałem, że muszę coś z tym zrobić, wierzę w Boga, często się modlę ale to jest silne i upadam. To jest bardzo silne uzaleznienie. Najsilniejsze ze wszystkich, ktoś tak kiedyś napisał i zgadzam się. Seks to nasza potrzeba biologiczna, nic więc dziwnego. Zgodnie z tym co piszą na stronie YourBrainOnPorn pod wpływem długoterminowego oglądania filmów pornograficznych w mózgu wytwarza się b.dużo dopaminy, która reaguje tylko na pornografię.. O czym tu mowa? 
     W mózgu uwalniają się substancję, które sprawiają, że twój "koleżka" budzi się podczas porno, a przy prawdziwej dziewczynie/kobiecie możesz mieć problemy i też ja tak miałem!       Leżała na mnie w łóżku naga dziewczyna, a ja nic... nie czułem nic podniecenia. Nie wiecie jak się czulem wtedy, mimo, że nie chciałem z nią uprawiać wtedy seksu, to fakt ten został w pamięci, że PORNOGRAFIA wpływa na organizm znacząco. Już kończę - cierpliwości :P Wspominałem, że mam nerwicę, fobie społęczną (sądzę, że tak bo właśnie bardzo denerwuje sie jakoś podświadomie wśród ludzi, a zwłaszcza ładnych kobiet - może to pornografia?) i teraz do tego doszła DEPRESJA (nie mogę dosłownie wstać z łóżka rano ze smutku) A to wszystko za sprawą tego, że ta nerwica nie chce mi przejść przez tyle lat. Do czego dążę? Pornografia już sama w sobie tworzy nerwicę. 
     Połowa Ciebie chce to oglądać i dalej zagłębiać się w porno, a druga połowa mówi NIE! - to już jest nerwica. Nie wiem czy pornografia była czynnikiem, który wywołała moje zaburzenia lękowe, ale sądze, że na pewno się do tego przyczyniła. Więc jak ktoś mówi, że pornografia nie jest szkodliwa i że oglądanie jej i masturbowanie jest normalne to....@#!@#!@ znacie moją opinię.. Uważajcie, bo to bardzo silne uzależnienie. Po raz kolejny wczoraj przegrałem ale podejmuję teraz ostateczną walkę. Wierzę, że tym razem mi się uda. Seks z prawdziwą kobietą, czy przed monitorem, samemu zarówno jako dawca i biorca? Zastanówcie się, co jest lepsze.Na YourBrainOnPorn piszę, że można odzwyczaić swój umysł "rewire" i ze zajmuje to czasem nawet kilka miesięcy.. Pisze się na to. Nie chcę mieć nic wspólnego z pornografią do końca swojego życia, gdyż nie próboję tylko robię to. Jak mówił Yoda ze Star Wars"do it or do not - there is no try". Jeśli doczytaliście to do końca to dziękuje bardzo, miło mi, a jeśli nie to streszczenie - PORNO JEST SZKODLIWE, a jeśli macie jakiekolwiek zaburzenia emocjonalne czy depresję nerwicę, to tym bardziej!.


Pozdrawiam
PIOTR


    Ładnie streściłeś to o czym piszemy od poczatku bloga, porno wpływa na psychikę na wielu płaszczyznach i fakt utrudnia kontaktu z ludźmi i powoduje doła. Sam tak miałem, takie uczucie dziwnego wstydu przed samym sobą i ludzie to czuli, zawsze podświadomie jakoś to u mnie siedziało. Odnośnie porno na dysku to polecam kupowanie mniejszych i robienie pełnego formatu.
    Porno jest szkodliwe i trawi nasz od wewnątrz, sprawia że dlugoterminowo czujemy się żle ale zmienia również nasze ciało w sensie jak reaguje na bodżce seksualne, mi flak otworzył oczy że czas się tego pozbyć. Sam jak i inni jestem dowodem że da się wyjść z uzależnienia i do niego nie wracać, co więcej nie nękają mnie dawne obrazy czy filmiki, wydaje mi się że po obejrzeniu ich tysięcy zlały się w całość i naprawdę musiałbym się mocno wysilić żeby sobie coś konkretnego przypomnieć, ale szczerze byłoby to bardzo trudne i nie potrzebne. nie martwiłbym się że pamięc o aktorkach czy scenach zostanei ci na dlugo, tak nie będzie.
     Nie jestem specjalistą od psychologii oraz stanów lękowych ale mam dla ciebie i wielu radę, bardzo łatwo jest wpaść w spiralę niechęci do życia samego siebie etc. Dlaczego? cóż nasza głowa takma że jak nei damy sobei jakiegoś zajęcia to kłębią nam się mysli i najczęściej są negatywne. Prawdą jest jednak to że jako istoty jesteśmy banalni jeśli chodzi o nasze potrzeby i nie doceniamy naszej codzienności nawet tej szarej. Wieki temu ludzi tępiła zaraza, żyli średnio 30-40 lat, nie mieli dostepu do najprostrzych leków a kady dzięń był walką o przetrwanie. A dzis mamy kilka pokoleń wychowanych przez media które wtłaczają im cudaczne wzorce że jak coś kupisz to bedziesz szczęsliwy. Jeśli zrozumiecie ze to bujda to szybko przyblizy was ku szczesciu. Druga rzecz to wypelnienie sobie czasu, gdybys byl zmeczony i zmachany po uprawianiu sportu, nie czułbys depresjii raczej endorfiny oraz zmeczenie i poszedlbys spac. Rano natomiast wstalbys z wieksza energią, to banalne ale tak to działa, wychodz na zewnatrz ile sie tylko da, ja staram sie minimum czasu spedzac w domu, nawet jak mam cos czytac wole sobei wydrukowac i poczytac w parku. Wiem ze brzmi to banalnie ale naprawde czy wieki temu ktos cierpial na depresje? nie bo ludzie mieli wazniejsze rzeczy do roboty, gto my decydujemy jak sie czujemy, pozostawiajac ten wybór losowi albo innym dajemy się zgnoić i czujemy się źle. Jezeli jednak mamy na to wszytsko wyjebane i decydujemy o wlasnym zyciu, podejmujemy swiadome decyzje to nikt i nic nas nie złamie.