Mam drobne pytanie:
Czy w przypadku jeżeli jest u mnie zdiagnozowany zespół Aspergera jest jakikolwiek sens kończenia z
uzależnieniem?
Mam 18 lat, ale już wiem że nie mam praktycznie żadnych szans na obcowanie z dziewczynami, prezentuje wszystkie typowe dla swojego zaburzenia cechy typu brak emocji, nieumiejętność nawiązywania relacji,słaba komunikatywność, niezdarność ruchowa, odmienne postrzeganie wszystkich rzeczy(skrajne i sztywne poglądy), niewiedza dotycząca zachowań w określonych sytuacjach. Wygląd też mam nie najciekawszy, grube szkła + wyraźna skolioza i do tego zaczynam w młodym wieku ze stresu łysieć. Ludzie po prostu mnie męczą, nie mam przyjaciół, rodzeństwa, a moja rodzina nie jest w stanie mi pomóc bo wszyscy samemu są ludźmi potocznie określanymi dziwakami i skłóceni ze sobą.
Najgorsze jest to, że zespołu Aspergera, z racji że jest on częścią zaburzeń autystycznych, nie da się leczyć, istnieją co prawda terapie( uczęszczam na taką), jednak szansy na bycie normalnym gościem, chodzącym z dziewczyną za rączkę w parku raczej mam iluzoryczne, więc stąd zastanawiam się czy warto coś zrobić z oglądaniem/waleniem skoro jedyna inna opcja aktywności seksualnej to prostytutki, jednak tutaj też się nie wybiorę z racji swych zaburzeń.
Aktualnie od roku próbuje ograniczyć uzależnienie, wyznaczam sobie dni na ulżenie, co 7 lub 14 dni, najlepiej w piątek aby nie wychodzić na drugi dzień do szkoły zmulonym i widzę poprawę, jednak ogranicza się ona tylko do tego że mogę patrzeć ludziom w oczy i nie odczuwam przyśpieszonego bicia serca wychodząc z domu.
Pozdrawiam i proszę o poradę, Wojtek.
Nie jestem specjalistą od Aspergera, podobnie jak reszta tutaj zgromadzonych, trudno to wszystko ocenić nie mając wiedzy. Z drugiej strony wiem że dużo różnych chorób szuka się na siłę a sądząc po tym jak piszesz nie widzę jakiś braków, ba robisz mniej błędów odemnie. Ograniczenie uzależnienia zamień na jego zlikwidowanie, wielu uzależnionych jest samotnikami przesiadującymi całe dnie w domu zamieniając gry na porno i odwrotnie przez co te socjalne zdolności nie mają szansy się rozwinąć. To co bym radził i wiem że będzie trudne to zmuszenie się do obcowania z ludźmi jak najbardziej możesz póki jesteś młody. Obserwując i doświadczając, rozmawiając z nimi więc zyskasz niż nie jedno leczenie, jasne że lekarze to priorytet ale skoro tak dobrze identyfikujesz swoje braki to tym bardziej świadczy, że chyba aż tak źle z Tobą nie jest. Pomyśl o dodatkowych zajęciach, zapisz się na cokolwiek byle były tam interakcje z nimi, to Cię rozwinie. Nie ma co się poddawać jak z jakimś wyrokiem, naprawdę nie pozwól na to by jakiś "syndrom" miał Cię ograniczać, sam sobie podziękujesz za parę lat, gdy się zmusisz do działania.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Pamiętaj że możesz komentować anonimowo, zaznacz opcje anonimowy.